En op de laatste, de grote dag van het feest, stond Jezus en riep, zeggende: Indien iemand dorst heeft, hij kome tot Mij en drinke! Wie in Mij gelooft, gelijk de Schrift zegt, stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien. Dit zeide Hij van de Geest, welke zij, die tot geloof in Hem kwamen, ontvangen zouden; want de Geest was er nog niet, omdat Jezus nog niet verheerlijkt was. (Joh 7:37-39)
Want gij hebt niet ontvangen een geest van slavernij om opnieuw te vrezen, maar gij hebt ontvangen de Geest van het zoonschap, door welke wij roepen: Abba, Vader. Die Geest getuigt met onze geest, dat wij kinderen Gods zijn. (Rom 8:15-16)
Al eerder (op 27 maart) schreef ik over een groeiende kloof die ik ervaar tussen de richting die mijn christelijke gemeente op gaat en de richting die ik zelf ga. Vanochtend had ik weer deze ervaring. Vandaag is het Pinksteren, maar daar was weinig van te merken vanochtend. De liturgie was goed en de predikatie erg duidelijk. De predikatie eindigde weliswaar mooi met Ef 1:13: in Hem zijt gij, toen gij gelovig werd, ook verzegeld met de heilige Geest van de belofte, maar het was geen Pinksteren. Dit heeft allemaal te maken met wat één van onze sprekers vandaag op zijn weblog schreef, namelijk ‘dat pinksteren in feite niets met het lichaam van Christus te maken heeft.’ Deze visie past bij een sterk doorgevoerd dispensationalisme, waarbij een heel scherp onderscheid wordt gemaakt tussen de gemeente, het lichaam van Christus, en Israel, Gods volk op aarde. Pinksteren is de vervulling van het Wekenfeest. Dat is een feest voor Israel en niet voor de gemeente. Verder is er over het algemeen weinig aandacht voor de Geest, want bij dit dispensationalisme past de streeptheologie. En dus doen wij net alsof Pinksteren er niet toe doet, althans zo lijkt het. Ik vind dit een gemiste kans, want in de rest van Nederland is het wel Pinksteren. Daarnaast vind ik het gewoonweg jammer, want ik voel me hierdoor niet meer thuis in de gemeente waarin ik ben opgegroeid.
Vanavond besloot ik het pinksterverhaal aan mijn dochtertje van vijf te vertellen. Ik dacht dat dat wel moeilijk zou worden, want hoe zou ik haar uitleggen wie de heilige Geest is en wat er nou precies gebeurde die dag? Voordat ik ging vertellen, vroeg ik haar wat ze wist van de kruisiging van Jezus. Ze antwoordde dat ze Hem hadden gedoopt. Ik zei:’Je bedoelt gedood.’ ‘Oh ja,’ zei ze,’en toen was Hij weer opgestaan.’ Ik vroeg haar wat er toen gebeurde. Ze zei:‘En toen ging het heel erg waaien en kwam de hHHhheilige Geest en kregen ze een vuurtje boven hun hoofd.’ Ik was verbaasd en erg blij. Mijn dochtertje van vijf kende het verhaal gelukkig al.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Ha,
‘Streeptheologie’ lijkt me een niet al te complimenteuze term voor de visie dat de tongen en profetieën waarover Paulus schreef in 1Korinthe 13 inmiddels verstomd en verdwenen zijn. Niettemin beschouwt Paulus zelf, deze charismata als tijdelijke fenomenen en behorend tot de kindertijd. Dit in tegenstelling tot geloof, hoop en liefde.
Waarom zou deze ‘streeptheologie’ automatisch moeten leiden tot verminderde aandacht voor de Geest. Alsof dit iets af zou doen van de betekenis van het verzegeld worden met de Geest Gods. Of van de waarde van de vrucht van de Geest. Of het belang van vervuld worden met de Geest.
Overigens, de Geest is “de Kracht van de Allerhoogste” en geen apart persoon zoals de drieeenheids-doctrine (als wrange vrucht van het heidense polytheïsme) leert. Maar goed, dat beweerde je ook niet…
Ha Han,
Ik begrijp wat je zegt en ik ben het met je eens, maar…………………
Ik ben tot het volgende inzicht gekomen door allerlei gesprekken hier in Maarn. En na het lezen van romeinen 14.
Ik had een lange reactie geschreven maar het lukte me niet om die te plaatsen. Het is nu laat en daarom een verkorte versie.
God geeft een ieder zijn plek in de gemeente. De leraren, de zondagsschoolmedewerkers, de jongerenleiding, noem maar op. Omdat Hij je op die plek zet ben je ook verantwoording schuldig aan Hem en aan niemand anders. Wij hoeven geen verantwoording aan elkaar af te leggen. Nee, het is een zaak tussen God en die specifieke mens.
Hierbij is het van belang dat we beseffen dat God iedereen op zijn plek zet en niet slechts enkele. Omdat God het doet, en we alleen verantwoording aan Hem afleggen, is commentaar op elkaar hebben in de diepste zin commentaar op God. Is onvrede hebben over de gemeente, in de diepste zin onvrede hebben met de manier waarop God handelt in de gemeente. Hooguit zouden we God kunnen vragen waarom Hij zaken op deze wijze doet.
Daarnaast denk ik dat het meer tot opbouw zou zijn om elkaar te bemoedigen en voor elkaar te bidden, in plaats van elkaar te vertellen wat de ander niet goed doet in onze ogen.
Ik heb nog een lekker wijn staan! Dan kunne we er eens over door praten en dan mag jij onderwijl raden wat voor druivensoort het is!
Salut,
Siebe
Dag Hannes. Vanuit een heel andere gemeente had ik dit weekeinde dezelfde ervaring. Vervreemding noem ik het maar. Predikanten die geen raad weten met de heilsfeiten. Althans, zo beleef ik dat wel. De betekenis voor ons dagelijks leven blijft totaal onbesproken. Het zijn alleen maar de bekende woorden die herhaald worden.
Heel jammer. Toch is de eerste stap naar ‘genezing’ loopt via de ‘bewustwording’. Je ogen moeten ervoor opengaan. Ook dat is een werk van de Geest. Vandaar dat deze hartekreet, ik kwam hem ook op twitter tegen, maar kon hem toen niet goed plaatsen, goed is. Het geeft in zekere zin opluchting. Het geeft ook herkenning, bij anderen. Maar niet bij iedereen, zoals je zult merken en wellicht al gemerkt hebt, gezien bovenstaande reacties …
Hoi Siebe
bedankt voor je reactie. We moeten hier inderdaad maar eens verder over praten.
Ik heb niet het idee dat ik verantwoording van andere gemeenteleden vroeg in mijn blog. Als dit wel zo overkwam dan was dit niet mijn bedoeling. Nogmaals, ik vond de liturgie en predikatie goed, maar had graag iets meer stilgestaan bij de betekenis van Pinksteren. Mijn blog, dat is een weBLOGboek (geen bijbelstudiesite of iets dergelijks maar een weergave van wat ik voel en denk), beschrijft een gevoel van teleurstelling met een situatie waar ik niet uitkom.
Maar om tegemoet te komen aan je reactie, heb ik nog een blog geschreven met een meer opbouwend verhaal.
Verder ben ik het niet helemaal met je eens dat commentaar op elkaar hebben, in diepste zin hetzelfde is als commentaar op God hebben. Hier moeten we nog maar eens over praten
groet
Hannes
Hoi Anton
bedankt voor je reactie. Je begrijpt denk ik goed wat ik bedoelde met mijn blog. Een hartekreet.
Hoi Andre
bedankt voor je reactie.
‘Streeptheologie’ was niet bedoeld als compliment, maar ook niet als belediging. Het was gewoon een gemakkelijke aanduiding. Bedoel jij hetzelfde met ‘wrange vrucht van het heidense polytheisme’?
Je stelt een goede vraag: Waarom zou deze ‘streeptheologie’ automatisch moeten leiden tot verminderde aandacht voor de Geest?
Er is natuurlijk wel aandacht voor de Geest, zeker voor de dingen die jij noemt (die gisteren ook zijn genoemd), maar toch in beperktere mate. Over zichtbare uittingen van de Kracht van de Allerhoogste wordt of niet of in negatieve zin over gesproken. Een voorbeeld daarvan vind ik de ‘afwezigheid’ van Pinksteren gisteren. Het werd wel kort genoemd, maar dan in relatie tot Ef 1:13 (verzegeling met HG) namelijk dat Pinksteren hier niets mee te maken heeft.
Overigens zal het andere dat jij noemt, dat de Geest niet als apart persoon wordt gezien, ook met deze verminderde aandacht te maken hebben.
groet
Hannes
Hoi Hannes,
Off topic, maar even ter toelichting:
een “wrange vrucht van het heidense polytheisme” is inderdaad niet al te complimenteus richting de drie-eenheidsleer. Deze doctrine (met stip nr. 1 in alle mainstream christelijke geloofsbelijdenissen) beschouw ik dan ook als een evidente afwijking van het Bijbels monotheïsme (=”er is één God, de Vader”).
Het ga je goed,
-André-
Um, Hannes, wat denk jij over de drie-eenheid?
Ik denk zelf dat dit de kern is van de christelijke geloofsbelijdenis. God is geen monolithische onbenaderbare niet-relationele macht boven ons, maar een dynamische eenheid van personen (inderdaad, God is 1) die elkaar met volle overgave zonder voorwaarden liefhebben. Relatie, dat wil zeggen: liefde – staat aan de basis van het universum. God IS liefde – Als God inderdaad als in de Islam 1 zou zijn, zou hij geen liefde ZIJN – want voordat hij iets maakte was er niets dat hij kon liefhebben. Liefde is namelijk voor iets buiten je zelf. Maar juist omdat God drie in een is, is God de God die liefheeft. Hij nodigt ons uit in die relatie van opofferende en onvoorwaardelijke liefde, als zijn kinderen, nee, als zijn bruid. We worden opgenomen in de dans van Liefde die al van voor de eeuwigheid gaande is.
Zonder de leer van de drie-eenheid kan Jezus niet werkelijk God zijn, de openbaring van Gods wezen, Immanuel, God met ons (de ZOON), en kan God niet de VADER zijn (niet van eeuwigheid tenminste). En kan de GEEST niet met de BRUID zeggen ‘Kom’.
En met een God die niet drie-eenheid zijn is geen werkelijke relatie mogelijk (zoals we zien in de Islam). Die kun je alleen proberen te behagen zoals je een koning of een heerser probeert te behagen, maar die kun je niet werkelijk kennen. Laat staan van Hem houden (zoals Hij ons niet zou kunnen kennen – zoals een machthebber zijn onderdanen niet werkelijk als mens kan kennen, of van hen kan houden. Macht verstoort altijd de onvoorwaardelijkheid van de liefde).
Juist het feit dat de drie-eenheid niet evident is, en indruist tegen alles wat andere religies leren over de Godheid (en die religies zijn allemaal religieus – leren dat de mens God moet behagen), suggereert mij dat de drie-eenheid niet door mensen verzonnen is. De leer van de drie-eenheid ondermijnt namelijk autoriteit en macht, suggereert gelijkwaardige relaties tussen individuen, en werpt religie omver: dit is een God die niet gediend wil worden, maar een relatie wil. Die niet onze gehoorzaamheid wil, maar ons hart – volledig.
Maar goed, hier zit ik op mijn stokpaardje: wat is jouw overtuiging?
Johan
Hoi Johan,
bedankt voor je reactie…
Goede vakantie gehad? Ik lees er wel over in je blogs.. overmorgen vertrek ik overigens zelf naar de States, voor mijn werk en niet vanwege vakantie. Dit zal dus waarschijnlijk mijn laatste bericht deze week zijn..
Je stelt een goede vraag, maar ook één waarover ik een discussie een beetje probeerde te voorkomen. Ik heb daar twee redenen voor. Ten eerste kom ik uit een gemeente die de drie-eenheid niet onderschrijft (zie de reactie van Andre hierboven en wat hij daarover bijvoorbeeld schrijft op zijn site http://www.goedbericht.nl/Nicea.htm, laat ik erbij zeggen dat ik niet alles onderschrijf maar dat ik vanwege mijn opvoeding er wel begrip voor heb) . Ik ben al in zoveel discussies verwikkeld, dat ik deze liever (voorlopig) vermijdt want ik vind dit niet de belangrijkste en heb mijn standpunt hierover ook nog niet grondig doordacht. De tweede reden is dat ik er eerlijk gezegd zelf ook niet helemaal uit ben hoe ‘God’ precies in elkaar zit en ik ook niet denk dat ik dat te weten kom. Maar daarom vind ik het extra interessant om reacties als de jouwe te lezen om over na te denken. Jij schrijft over de liefdevolle, relationele drie-ene God. Ik ken dit idee en vind het een mooie gedachte die onze God ver boven al die andere (zogenaamde) goden plaatst.
Ik ben er nog niet helemaal uit omdat ik vind dat de bijbel niet altijd even duidelijk over het God-zijn van Jezus spreekt (maar misschien is dit wel bewust, omdat wij Gods wezen niet werkelijk kunnen kennen/begrijpen?). Enerzijds lijkt Jezus onderscheiden te worden van God, Zijn/de Vader, anderzijds ook niet (maar misschien is dit ook precies wat de term ‘drie-eenheid’ probeert uit te drukken). Ik kies er dan (voorlopig) voor om mijn niet-begrijpen gewoon te accepteren, in plaats van dat ik wat ik lees in een vakje probeer te stoppen dat misschien per definitie onjuist is (begrijp je wat ik bedoel?). Ik geloof dat Jezus God is, zeker, want er zijn genoeg teksten in het nieuwe testament die dit suggereren. Maar hoe dit precies zit wat betreft zijn ‘wezen’, weet ik niet. Wat voor mij belangrijk is, is dat Jezus ons God, de Waarachtige, doet kennen (I Joh 5:20 en Joh 1:18, in beide teksten wordt Jezus misschien ook wel God genoemd, zie mijn blog over de laatste tekst: hanneslans.blogspot.com/2011/03/de-eniggeboren-god.html). In Deut 6:4 wordt van Jahweh gezegd dat Hij één is. Tegelijkertijd verklaart Johannes (Joh 12:41) dat Jesaja van Jezus sprak, toen hij Jahweh zag. De ene Jahweh is dus Jezus? Ik zal alleen niet snel termen als ‘drie-eenheid’ of ‘God de Zoon’ gebruiken omdat die nu juist niet in de bijbel voorkomen en verkeerde associaties kunnen oproepen (en omdat ik deze termen niet gewend ben). Maar heel pietluttig ben ik hier nu ook weer niet over hoor..ik zal er niet over vallen als iemand deze term wel gebruikt, want ik vind dit niet essentieel.
Wat betreft de Heilige Geest, ook Deze wordt niet God-de-Geest genoemd in de bijbel (en dus zal ik deze term niet snel gebruiken). Maar aangezien Hij de Geest van God is en Hij handelt als God (niet slechts als onpersoonlijke kracht, maar ook spreekt e.d.), is Hij voor mij God.
Mijn reactie zal misschien wel discussie oproepen, die ik in eerste instantie niet wilde, maar laat dat zijn om God beter te leren kennen.
groet
Hannes
Ha Hannes,
Ik snap je poging om discussie daarover te vermijden.
Een heel eerlijke instelling. En ik zal die keuze dan ook respecteren – door er niet over te discussieren.
– ik was er alleen nogal verbaasd over dat er christenen zijn die hier niet in geloven.
Johan
Pingback: Een opbouwende blog over Pinksteren | Geloof niet alles wat je denkt