Ik was op vakantie in het land waar de mannen thee drinken en de vrouwen koffie, in het land waar de mannen elke week bij de kapper zitten en de vrouwen je niet bedienen, waar de kinderen nog schooluniformen dragen en liever yoghurt dan melk drinken door rietjes uit hun pakjes tijdens de schoolpauze. Ik was in een stad waar de mensen vanwege het goedkopere onderhoud in appartementencomplexen wonen en waar Lees verder
Als ik in het buitenland ben, probeer ik altijd als soort souvenir een leuk boek te kopen. Dat hoeft niet perse een boek te zijn over de plaats waar ik ben, maar als dat lukt is dat mooi meegenomen. Als ik geen goed boek zie, koop ik er geen want dat vind ik zonde. Het gaat me niet om het souvenir, maar om het boek. Lees verder
Ik verwonder me altijd met plezier als ik in de Verenigde Staten ben. Hoewel ik veel herken wat betreft cultuur, zijn er ook veel dagelijkse dingen die net een tikkeltje anders zijn. Ik vind het leuk om daarop te letten. Alles lijkt hier groter, en veel is dat ook werkelijk. De straten en wegen en de auto’s daarop zijn groot. De campus van de universiteit waar ik verblijf en de verschillende universiteitsgebouwen zijn erg groot, mooi en indrukwekkend (zie foto voor een indruk). De afstand die ik naar Starbucks moet lopen, is groot. Lees verder
Vorige week bezocht ik in Parijs het ‘Musee l’Armee’, waar een kleine expositie was gewijd aan de deportatie van Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. De beroemde foto hierboven hing groot afgedrukt aan de muur en is me bijgebleven. Hij toont een moeder met haar kinderen die, waarschijnlijk zonder het te beseffen, op weg zijn naar de gaskamers van Birkenau. De afgelopen weken ben ik vaak bezig geweest met het afschuwelijke lot van Joodse kinderen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ik beluisterde een indrukwekkende 4-delige radiodocumentaire van het programma OVT over de ‘onderduik’ van Joodse kinderen in Nederland (een aanrader) en ik heb eindelijk eens ‘Het Achterhuis’ van Anne Frank gelezen. Lees verder
Door de discussie die ontstond naar aanleiding van mijn blog over het boek degeneratie van Peter Scheele (klik hier voor de lange discussie), werd mijn interesse gewekt voor een opmerkelijk berichtje op de wetenschapsrubriek van www.nu.nl vorige week (zie foto hiernaast). Normaal lees ik dit soort berichtjes ook wel, maar gezien de discussie en mijn gedachten hierover werd ik toch wel nieuwsgierig naar dit onderzoek.
Het onderzoek is gepubliceerd in het online, open access (i.e. vrij toegankelijk) tijdschrift PLoS One. Het is hier te lezen. Het betreft een onderzoek naar het hele oude gebruik van (delen van) menselijke schedels als drinkbeker. Ik was verbaasd te lezen dat dit een wereldwijd verbreid gebruik was (en is) van verschillende volken. In de inleiding van het artikel is te lezen dat er geschiedkundig bewijs is dat (soms in een ver verleden) de Skythen, Chinezen, Vikingen, Aboriginals, eilandbewoners van Oceanië en Indiërs dit deden. De Aghori Hindoe sekte schijnt dit nog te doen (klik hier). Lees verder
Vroeg in de ochtend van 6 augustus 1945 werd een atoombom op de stad Hiroshima gegooid. Onlangs zag ik in een boekwinkel een boek met als opschrift: Het beste journalistieke werk van de twintigste eeuw. Het was het boek Hiroshima van John Hershey en ik heb het gelezen.
Tijdreizen is altijd al een fascinatie voor me geweest. Al geloof ik er nu natuurlijk niet in, als kind fantaseerde ik hier eindeloos over (en soms nu nog steeds). Ik herinner me dat ik ooit, op vakantie, met mezelf afsprak dat als ik ooit zou kunnen tijdreizen, ik mezelf tijdens die vakantie zou opzoeken. Aangezien ik mezelf niet tegenkwam, heb ik het geloof in (of beter: de hoop op) tijdreizen toen maar opgegeven.
Na eerder Het slimme onderbewuste van Ap Dijksterhuis te hebben gelezen, werd ik zo geïntrigeerd door het onderwerp hersenen en bewustzijn dat ik nu maar ben begonnen aan De vrije wil bestaat niet van Victor Lamme. Ik ben erin begonnen, maar heb het nog niet uit, dus wat nu volgt is geen volledige boekbespreking. Omdat ik het zo interessant vind, wil ik kort schrijven over enkele bizarre patiënten en experimenten die in het boek worden beschreven. Lees verder
Pasgeleden las ik ‘de zuilen van Hercules’van Paul Theroux, nadat ik al eerder van hem ‘de gelukkige eilanden’ met veel plezier had gelezen. Wat een fantastisch heerlijke schrijver vind ik hem. Hij reist een beetje rond, zonder vooropgezet plan, en schrijft op een zeer scherpzinnige manier over wat en wie hij zoal tegenkomt. In de ‘gelukkige eilanden’ peddelde hij rond in een kano in Micro- en Polynesie. In ‘de zuilen van Hercules’ reist hij per trein en boot van Spanje naar Marokko, maar dan langs de kust van de Middelandse zee. Als lezer leer je veel over verschillende culturen, mensen en de landen waarin ze wonen. Lees verder
Nooit gedacht dat ik mezelf ooit temidden van zo’n zestig andere naakte mensen met honing zou insmeren. Maar ik heb het gedaan en me verbaasd over wat ik aan het doen was. Dit gebeurde allemaal tijdens het honing/zout opgietritueel in Elysium vandaag. Nooit gedacht dat ik nogeens naar de sauna zou gaan. Maar ik heb het gedaan..
Lees verder
Net het tweede dagboek (Is het waar?’) van mijn favoriete christelijke vragensteller Andries Knevel gelezen. Met vragensteller bedoel ik niet alleen dat hij vragen aan allerlei gasten in zijn televisie- en radioprogramma’s stelt, maar dat hij vooral vragen aan zichzelf stelt. Daarom vind ik zijn dagboeken zo interessant, vanwege zijn zelfreflectie. Lees verder
Zo’n 3600 jaar geleden explodeerde het Griekse eiland Santorini. Wat overbleef was een ring land met in het midden een krater die zich met zeewater vulde. Erg leuk om op Google Earth op te zoeken. Tot die explosie was er een bloeiende beschaving op het eiland. Zo’n vier jaar geleden zijn Judith en ik op dit mooie, maar kleine eiland geweest en hebben de resten gezien van wat eens een welvarende stad moest zijn geweest: Akrotiri.
Afgelopen donderdag, bij Pauw en Witteman, ging Johan Huijbers, de Nederlandse Noach, in debat met Midas Dekkers, de Nederlandse Dawkins (not). Het zou gaan over ‘schepping of evolutie’, zoals de titel luidt van de folder waarover ik in een vorige blog schreef. Wat een droevige vertoning was het ‘debat’. De een verloor zichzelf in niet serieus te nemen, zogenaamd wetenschappelijk klinkende woorden, de ander in een niet serieus te nemen cynisme. De discussie is ook wel een beetje dood. Ieder argument is bekend en beide partijen willen (en kunnen) elkaar toch niet begrijpen. Lees verder
Vorige week was veeldoener Otto de Bruijne te gast bij Andries Radio. Hij vertelde onder andere over het herstel van zijn coma, waarin hij was gekomen door een routineoperatie. Hij heeft hier al eerder in een uitzending over verteld, onder andere over bijzondere hallucinaties/visioenen (hoe je het ook wilt noemen al naar gelang je levensvisie) die hij tijdens zijn coma heeft gehad. In deze uitzending vertelde hij dat hij samen met anderen een onderzoek heeft opgezet om uit te zoeken waarom mensen een evangelische gemeente verlaten. Lees verder
Pas het boek Knielen op een bed violen van Jan Siebelink gelezen. Ik lees niet vaak romans, ik lees liever nonfictie, maar deze wilde ik wel graag lezen. De reden daarvoor was dat dit boek en de Ako literatuurprijs had gewonnen (in 2005 alweer) en nogal veel stof in christelijk nederland deed opwaaien.
Het boek vertelt het levensverhaal van Hans Sievez, een bloemenkweker, die sterk onder invloed komt van een fundamentalistisch soort christendom. Dit christendom van rondreizende predikers zet zich af tegen de kerk als instituut en de niet-gelovige (=niet uitverkoren) medemens. Dit gaat zelfs zover dat Hans op zijn sterfbed afstand neemt van vrouw en kinderen, om maar niet op het moment dat hij zijn laatste adem uitblaast afgeleid te worden en voor eeuwig verloren te gaan. Het hele verhaal is juist tragisch omdat Hans Sievez zich in zijn jeugd afkeerde van zijn vader, die eenzelfde soort sektarisch christendom aanhing.
Het boek heeft veel indruk gemaakt, maar ik weet niet goed waarom. Het boek is autobiografisch, dat wil zeggen dat schrijver Jan Siebelink het verhaal vertelt van zijn eigen vader (toch nonfictie!). Het idee dat het soort christelijk fundamentalisme (een beter woord weet ik niet) zoals beschreven in het boek bestaat en dat mensen hierin meegesleept worden, vind ik ongelofelijk. Hans is zo met zijn geloof bezig, dat hem geen zekerheid verschaft, dat hij alleen met zichzelf en de eeuwigheid bezig is en geen oog heeft voor zijn medemens en het tijdelijke. Toch heb je als lezer sympathie voor hem, al wordt hij gaandeweg het verhaal steeds meer een eikel. Ach, we hebben allemaal wat.
Ik ben net terug van vakantie in Israel. Samen met vrouw, kind, schoonzuster en broeder en neefje heb ik een week lang in Jeruzalem vertoefd, waarna twee weken aan het meer van Tiberias/Kinneret en de Middelandse zee voor de nodige rust zorgden. Lees verder
Net een fantastisch boekje – tenminste dat vind ik- uit met als titel ‘de koning is dood’, van Caroline Hanken. Het gaat over ene Lucy de la Tour du Pin, een hofdame van de Franse koningin Marie Antoinette ten tijde van de Franse Revolutie. Lees verder